کلمه “صابون” (لاتین sapo) برای اولین بار در یک زبان اروپایی در Pliny the Elder’s Historia Naturalis آمده است که در مورد ساخت صابون از پیه و خاکستر صحبت می کند، اما تنها استفاده ای که او برای آن ذکر می کند به عنوان پوماد برای مو است.
او به‌طور ناپسندی اشاره می‌کند که در میان گول‌ها و آلمانی‌ها، مردان بیشتر از زنان از آن استفاده می‌کنند.
صابون گوگرد ضد شوره برای شستن پوست های خشک مفید می باشد.
بر اساس یک افسانه، “صابون” نام خود را از “کوه ساپو” گرفته است که در آن رومیان باستان حیوانات را قربانی می کردند.
باران ترکیبی از پیه حیوانی و خاکستر چوب را به پایین کوه و به خاک رسی در سواحل تیبر می فرستاد.
در نهایت، زنان متوجه شدند که تمیز کردن لباس ها با این “صابون” آسان تر است.
محل کوه ساپو ناشناخته است، همانطور که منبع “افسانه روم باستان” که این داستان معمولاً به آن نسبت داده می شود، ناشناخته است.
در واقع کلمه لاتین sapo به معنای صابون است.
این اصطلاح که از یک زبان سلتی یا ژرمنی وام گرفته شده است، با اصطلاح لاتین sebum (به معنی پیه) که در روایت پلینی بزرگ آمده است، همسایه است.
قربانی های حیوانات رومی معمولاً فقط استخوان ها و احشاء غیرقابل خوردن حیوانات قربانی را می سوزاندند.
گوشت و چربی خوراکی قربانی ها توسط انسان گرفته می شد. در چنین شرایطی، قربانی حیوانات حاوی چربی کافی برای تولید صابون نبود.
افسانه مربوط به کوه ساپو احتمالاً آخرالزمان است.
