با توجه به ادبیات حاضر، عسل گون سالار خمین پاسخ التهابی را در مدل های حیوانی، کشت سلولی و کارآزمایی های بالینی کاهش می دهد.
محتوای فنلی موجود در عسل مسئول اثر ضد التهابی است، این ترکیبات فنلی و فلاونوئیدی باعث سرکوب فعالیت های پیش التهابی سیکلواکسیژناز-2 (COX-2) و یا اکسید نیتریک سنتاز القایی (iNOS) می شوند.
عسل و ترکیبات آن در تنظیم پروتئینهایی از جمله iNOS، اورنیتین دکربوکسیلاز، تیروزین کیناز و COX-2 نقش دارند.
انواع مختلفی از عسل برای القای فاکتور نکروز تومور آلفا، اینترلوکین-1 بتا (IL-1β) و تولید IL-6 کشف شده است. و تولید سلولهای کشنده طبیعی در طول پاسخهای ایمنی اولیه و ثانویه در کشت بافت.
نشان داده شد که جذب آهسته منجر به تولید عوامل تخمیر اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه (SCFA) می شود.
این یک مکانیسم محتمل است که مصرف عسل ممکن است منجر به تولید SCFA شود.
اعمال تعدیل کننده ایمنی SCFA تایید شده است، بنابراین، عسل ممکن است از طریق این قندهای قابل تخمیر پاسخ ایمنی را القا کند.
مشاهده شده است که یک قند، نیجرولیگوساکارید، موجود در عسل دارای اثرات تقویت کننده ایمنی است.[77] ترکیبات غیر قندی عسل نیز مسئول تعدیل ایمنی هستند.
عسل و زخم عسل قدیمی ترین عامل التیام دهنده زخم است که برای بشر شناخته شده است، زیرا برخی از مواد شیمیایی مدرن در این زمینه شکست خورده اند.
تحقیقات تجربی اسناد بیشتری را نشان می دهد که استفاده از آن در بهبود زخم را به دلیل فعالیت های زیستی آن از جمله فعالیت های ضد باکتری، ضد ویروسی، ضد التهابی و آنتی اکسیدانی پشتیبانی می کند.
عسل لکوسیت ها را وادار می کند تا سیتوکین ها را آزاد کنند، که همان چیزی است که آبشارهای ترمیم بافت را آغاز می کند. علاوه بر این، پاسخ ایمنی به عفونت را فعال می کند.
تحریک سایر خواص پاسخ ایمنی توسط عسل نیز گزارش شده است (تکثیر لنفوسیت های B و T و فعالیت فاگوسیت ها). عسل باعث تولید آنتی بادی می شود.
شواهد بسیاری حاکی از استفاده از عسل در کنترل و درمان زخم های حاد و برای سوختگی های سطحی و جزئی خفیف تا متوسط است.
اگرچه برخی از مطالعات اثربخشی عسل را در درمان زخم و زخمهای ساق پا نشان میدهند، مطالعات بیشتری برای تقویت شواهد فعلی مورد نیاز است.